Een hele zomer is inmiddels verstreken. En de wereld staat niet stil. Niet meer. De horeca herleeft, zij het dan in beperkte mate. Winkelen mag terug per twee, al verplaatsen we ons daarbij nog steevast met mondmasker én kar. Contactloos betalen is nu overal een fluitje van een cent en thuiswerken is en blijft de regel. De contactbubbel is opnieuw verkleind en voorzichtigheid is nog steeds geboden.

Gewoon bij elkaar over de vloer komen, knuffels geven, of een simpele kus. Het lijkt zo oeverloos ver weg. Kerst zal niet zijn zoals anders, wordt nu reeds gezegd. De scholen zijn open, het leven herneemt en toch voelt niets nog zoals het ooit was. Wanneer wordt alles weer gewoon ‘gewoon’? Wordt alles überhaupt nog ooit ‘gewoon’?

Het zijn vragen die me soms bezighouden. Ook hier thuis, waar stilaan niets meer is zoals het was. Mijn kinderen verhuizen nu sinds enkele weken tussen het huurhuis van hun mama en het huis dat ik destijds samen met haar kocht en waar ik voorlopig in blijf wonen. De jongens passen zich bewonderenswaardig goed aan de nieuwe situatie aan. Mijn contact met hun mama verloopt ook erg vriendschappelijk. Al zorgde het verdelen van de inboedel hier en daar wel even voor de nodige wrevel. Ook dat ligt nu gelukkig achter ons.

“We zijn altijd een goed team geweest. Goede mama’s ook. Alleen datgene wat nodig is om ook échte liefdespartners te zijn voor elkaar ontbrak. Altijd al.”

Ik hielp haar met verhuizen. Het ging vlot. We zijn altijd een goed team geweest. Goede mama’s ook. Alleen datgene wat nodig is om ook échte liefdespartners te zijn voor elkaar ontbrak. Altijd al. Dat beseffen we nu meer dan ooit. We voelen pas ten volle wat we al die tijd misten, nu we het bij een ander vinden. Elk op onze beurt. Vandaag gunnen we elkaar het nieuwe geluk.

Voor onze nieuwe partners is het niet altijd evident om te ervaren hoe goed mijn ex en ik het vandaag nog met elkaar kunnen vinden. En tegelijk maakt het alles zoveel makkelijker. Geen wrang gevoel, geen steekjes onder water, geen tegenwerking. Gewoon maatjes. En mama’s. Daarvoor kan ik veel dankbaarheid voelen. En tegelijk blijft het zoeken naar het nieuwe ‘gewone’ leven. Voor mij. Voor mijn kinderen. Voor hun mama. Voor de nieuwe vrouwen in ons leven.

De zomermaanden hebben me heel veel gebracht. Mijn liefde is nog steeds mijn Liefde, met een grote L. We genoten de afgelopen maanden beiden van een sabbatical, waardoor we ontzettend veel tijd met elkaar konden doorbrengen. Sinds onze ontmoeting in mei zijn we nauwelijks nog van elkaars zijde geweken. Wanneer mijn kinderen bij hun mama zijn, ben ik bij haar en heb ik de kinderen, dan komt zij naar mij. Zo dompelen we onszelf meer en meer onder in elkaars wereld. In elkaars zijn. De vier maanden die inmiddels zijn verstreken, voelen vaak meer aan als vier jaar.

“Zo dompelen we onszelf meer en meer onder in elkaars wereld. In elkaars zijn. De vier maanden die inmiddels zijn verstreken, voelen vaak meer aan als vier jaar.”

Ik ben ontzettend graag bij haar. En zij bij mij. De liefde stroomt. Er is een enorm grote vertrouwdheid ontstaan. Een vertrouwdheid die er altijd al was en nu nog meer is verdiept. Net als onze liefde voor elkaar. We zijn ongelooflijk op elkaar ingespeeld. Lichamelijk én mentaal. We begrijpen elkaar. We doorzien elkaar. We voelen elkaar en vullen elkaar aan. We hebben geen verwachtingen naar elkaar toe. Geen enkele. En we delen dezelfde humor. We lachen zo vaak en veel dat onze buiken er soms pijn van doen. Ook samen met mijn kinderen. Die laatsten hebben haar op hun beurt ook in hun hartje gesloten.

We praten veel. Ook over de minder evidente onderwerpen. Het brengt ons telkens weer dichter bij elkaar. Vanuit een diep begrip, een gelijke voet en een ongekend intense band. Zo helen we vaak stukjes bij de ander. Nemen we elkaar mee in een proces van herstel. Van durven zijn. Van aanvaarden. Van loslaten. Van verandering. En groei. We stippen pijnpunten aan en gaan open en eerlijk in dialoog met elkaar. Over alles. Als gelijken. Trouw aan onszelf. Authentiek. En soms vloeien daarbij tranen. Van opluchting en losgemaakt verdriet. Van frustratie. Van dankbaarheid. En ook van rouw.

“Want hoe mooi ons samenzijn vandaag ook is, er is soms ook een soort rouwen om wat niet is of niet mag zijn.”

Want hoe mooi ons samenzijn vandaag ook is, er is soms ook een soort rouwen om wat niet is of niet mag zijn. Om mijn vertrouwde, bijna evidente gezinsleven dat nu een heel andere, deeltijdse vorm heeft aangenomen. Om haar droom om samen helemaal van nul een gezinnetje te stichten nu er reeds twee kinderen op het toneel zijn. Om de liefde voor mijn kinderen die zij wellicht nooit zo fel door de aderen zal voelen stromen als ik. Om het feit dat we heel graag samen nòg kinderen willen en door moeder natuur niet meer eindeloos veel tijd krijgen om dat rustig aan te vliegen. Het is zoeken. En vinden. Bij elkaar.

We wonen ook een eindje van elkaar. En hoe graag ik ook in haar huis en wereld ben, mijn kinderen houden me gebonden aan mijn eigen regio. Het is niet evident om alles en iedereen achter te laten voor de liefde. En ongewild is dat wel een beetje wat de toekomst van haar vraagt. Dat is geen klein bier. En ik bewonder haar moed.

“Onze thuis. Waar geen ongedeeld verleden ligt, en wel een gezamenlijke toekomst. Daar kijken we beiden reikhalzend naar uit. En vandaag is die thuis er nog niet. Vandaag zijn we beiden altijd een beetje onderweg.”

Op termijn zullen we een nieuw huis zoeken, waar we samen een nieuwe start kunnen nemen en een thuis kunnen vormen. Onze thuis. Waar geen ongedeeld verleden ligt, en wel een gezamenlijke toekomst. Daar kijken we beiden reikhalzend naar uit. En vandaag is die thuis er nog niet. Vandaag zijn we beiden altijd een beetje onderweg. Tussen haar stekje en het mijne. Tussen wat is en wat zal komen. Hoe naadloos ons zijn en onze zielen ook op elkaar aansluiten, hoe sterk de band tussen ons ook is… Het blijft zoeken naar de juiste verbinding. Niet die met elkaar. Wel die met elkaars leven.

Het is heerlijk en zo ontzettend waardevol om in alle vrijheid verbonden te zijn. Om elke dag opnieuw bewust voor haar te kiezen. En daarin bevestigd te worden. Om te kunnen delen wat in mij leeft. Om graag gezien te worden om wie ik ben. Om trouw te zijn aan elkaar en aan onszelf. Om te houden van. En te zijn. Samen. Onderweg. In dit nu.