We eten BBQ vanavond. De slaatjes staan al klaar en verschillende soorten vlees sissen op het vuur. Heerlijk! Hoewel de kalender lente aangeeft, wanen we ons in volle zomer dankzij een ‘omegablokkade’, aldus de weervrouw. Of hoe een blokkade niet per se een storende hindernis hoeft te zijn.

Mijn eigen schrijversblokkade houdt nog steeds stand. Ik heb geen creatief woord meer neergepend sinds ons laatste treffen. Zielspraak is sprakeloos. En die stilte is helemaal ok. Ik aanvaard ze en laat haar zijn. In parallel staat mijn wereld immers verre van stil. Het zomert in mei en meer dan ooit ook… in mij.

Ik word 40 in juli en nader daarmee het hoogtepunt van mijn eigen zomer. Een mijlpaal in mijn kleine geschiedenis.

Ik word 40 in juli en nader daarmee het hoogtepunt van mijn eigen zomer. Een mijlpaal in mijn kleine geschiedenis. Een reden om te vieren. Dit zomerkind komt thuis in haar eigen seizoen. Hier ben ik graag. In de zomer van mijn leven. Waar de zon het hoogst staat en de dagen het langst zijn. Waar de natuur zich in volle bloei toont en sappige, zoete vruchten afwerpt. En ik? Ik ben klaar om die te plukken.

Mijn lente bracht me op een pad bezaaid met levenslessen en groeikansen. En hoewel zeker nog niet iedere les geleerd en nog niet iedere kans optimaal benut is, ben ik dankbaar voor de weg waarop ik me bevind. Ik mag er vallen en weer opstaan. Vooruitblikken in ongeduld en terugblikken in nostalgie. Lachen om wat is, mezelf verheugen op wat komt en dankbaarheid voelen voor wat was.

Het afscheid van Bompa zindert nog na. Zijn foto staat op de kast. Zijn oude transistorradio geeft een vintage tintje aan onze woonkamer. Oude foto’s worden veelvuldig bekeken. Bompa is overal. En meer dan ooit in mijn hart. Hij wist dat hij zou gaan. Dat zijn tram de terminus naderde. In de winter van je leven weten dat er geen lente meer komt… Ik weet niet hoe dat voelt. Maar ik weet wel dat ik, net als bompa, gulzig wil kunnen blijven proeven van het leven.

Een nieuwe balans zet me op gezonde afstand van mijn verleden, dichter bij het heden en stoomt me klaar voor de toekomst.

Zijn vertrek doet me opnieuw diepere lagen aansnijden in mijn bredere rouwproces. Mijn huwelijk, mijn gezin, mijn vader, mijn oude leven en bijhorende denkkaders. Het brengt verdere verdieping, heling en verwerking. Stap voor stap ontstaat meer evenwicht in mezelf. Een nieuwe balans zet me op gezonde afstand van mijn verleden, dichter bij het heden en stoomt me klaar voor de toekomst. Bompa helpt me loslaten en omarmen. Stukje bij beetje. Het voelt onbekend, maar wel veilig. Heel bewust sla ik traag maar zeker een pagina om.

En zo dient zich een heel nieuw hoofdstuk aan. De laatste stuipen van de echtscheiding zijn een feit. Weldra zal ik het huis eindelijk uitkopen en zal mijn huwelijk ook op papier finaal ontbonden worden. Een noodzakelijke volgende stap. Een stap waar ik nu klaar voor ben. Een bittere pil die na ruim twee jaar doorgeslikt wordt en ruimte biedt voor een heel nieuw smakenpalet.

De laatste weken brengen alvast concrete proevertjes van hoe de toekomst smaken zal. Er wordt naarstig geklust in huis en de grote lenteschoonmaak nadert haar einde. Er heerst gezelligheid. Er is rust en ontspannenheid. Het steeds meer loslaten van wat was, brengt mijn partner en ik alsmaar dichter bij elkaar. Het is alsof het mooie weer ook de zon in onszelf weer doet schijnen.

Het is nu exact twee jaar geleden dat het lot ons samenbracht en nog iedere dag kiezen we heel bewust voor elkaar. Vanuit onafhankelijkheid in verbinding treden. Daar houden we ons aan. Elk vanuit onze eigenheid. Hoe dichter we naar elkaar toe groeien, hoe meer ruimte ontstaat voor speelsheid, humor en tederheid. En… voor nieuw leven.

Daar waar ik nog niet zo heel lang geleden nog blokkeerde bij de gedachte aan gezinsuitbreiding, voel ik dat de opening die zich stilletjes aan ontvouwde, vandaag stabiele proporties aangenomen heeft. Er is marge en voldoende draagkracht. We planten samen een kiempje en wensen dat het mag uitgroeien tot een mooie lotus.  

Mijn liefje draait het vlees nog een laatste keer om. “Kom je aan tafel?” wenkt ze. Ik knik en schenk mezelf een glaasje rosé in. Zij past, want ook vóór de zwangerschap schijnt het goed te zijn om alcoholgebruik alvast zoveel mogelijk te limiteren. Alle beetjes helpen… Met wat geluk genieten we volgende zomer met ons vijf van dit prachtige weer. Ik kijk er alvast naar uit. Santé.