Op 10 december 2021 nam ik afscheid van mijn grootvader. Mijn bompa en dooppeter. Zijn gezondheid was al een tijdje minder, maar zijn vertrek kwam alsnog erg snel en behoorlijk onverwacht. Ik verloor niet alleen mijn grootvader, maar ook mijn dikke vriend én mijn grootste fan. Hoewel ik vrede heb met zijn dood, moet ik bekennen dat ik sinds zijn vertrek mijn creatieve impuls verloren ben. Schrijven gaat moeizaam, Zielspraak ligt al weken stil. Heel soms ontglipt me nog eens een spreukje, maar het stroomt niet meer (nog niet) zoals voordien.

Geloof me vrij, ik wilde jullie meenemen in mijn verhaal. Ik wilde met jullie delen hoe ik de laatste dagen aan zijn zijde heb beleefd, al wakend aan zijn ziekenhuisbed, nadat hij heel plots koos voor palliatieve sedatie. Hoe gewichtloos het voelt tussen waken en nooit meer ontwaken. Wat dat met me deed, wat ik voelde, hoe dat was. Ik wilde schrijven over afscheid nemen en aanvaarden. Over de liefde van een kleinkind voor haar grootvader. En omgekeerd. Over hoe stilte zo sprekend kan zijn. En woorden daarbij overbodig. Over hoeveel liefde één kus kan bevatten. En hoe onwerkelijk de werkelijkheid kan aanvoelen.

Ik wilde beschrijven hoe springlevend de laatste minuten voor een sedatie zijn. Hoe vol humor ook. En tranen. En hoe stil de stilte is die daarop volgt. Hoe ik Bompa’s pretoogjes zag schitteren, toen hij besefte dat het tijd was om te gaan en hij de verpleegster in die laatste minuten nog trakteerde op een mopje. Een laatste, om het af te leren. Hoe ik kon voelen hoe graag hij nog wilde leven. En hoe onherroepelijk de dood achter de hoek kan staan. Hoe Bompa geen keuze meer had en alsnog resoluut koos. Niet voor de dood. Wel voor een pijnloos vertrek.

Ik wilde weergeven hoeveel levensenergie een mens kan hebben en hoe sterk een lichaam is, ook wanneer het helemaal op lijkt te zijn. En ik zou geen kans onbenut laten om mijn beklag te doen. Over hoe belachelijk jammer het is dat een heldere geest niets is op deze wereld zonder een gezond en vitaal lichaam. Dat het dus stopt zodra ons lichaam niet meer mee kan.

Ik wilde neerpennen hoe ongelooflijk zacht de handen van mijn Bompa waren en hoe ik hoop dat ik die zachtheid nooit zal vergeten. En delen hoe Bompa nu meer dan ooit aanwezig is in mijn leven. Hoe ik nog stilletjes met hem praat en er rotsvast van overtuigd ben dat hij over mij waakt. Over hoe dun de lijn is tussen ‘hier’ en ‘daar’ en hoe vluchtig ons bestaan. Dat onze kern liefde is en niets anders. En dat de dood niets is om bang voor te zijn. Dat Bompa me dat heeft doen beseffen, tijdens onze laatste gesprekken, waarin hij gehuld bleef in absolute stilte.

Maar ik kwam niet verder dan een lege tekst. Ik schreef volzinnen en alinea’s, taalkundig correct. Netjes vormgegeven ook. Helemaal klaar om te publiceren. En het was niet wat ik zeggen wou. Het was leeg. Dood. Mechanisch. Het kwam niet uit mijn hart. Een tekst die ik dus niet met jullie zal delen. In plaats daarvan deel ik veel liever mijn laatste creatieve impuls met jullie: de tekst die ik schreef voor de uitvaart van mijn Bompa, Jozef Pelkmans. Ik hoop dat die alsnog vertellen kan, wat ik hier niet neergeschreven kreeg.

Liefs,

Ivy

“Mannekes,
Ik heb een heel schoon leven gehad.
Zie mekaar graag,
maakt er alle dagen het beste van
en komt goed overeen.
Ge kunt mij geen groter plezier doen.”
 
.Jozef Pelkmans
29 mei 1934 – 10 december 2021