Het is ochtend en bijna november. Terwijl de eerste vorst van het najaar nog vasthoudt aan het gras, waakt een helderblauwe hemel al over de wijk. Zonlicht valt voorzichtig binnen door het raam en tekent mooi afgelijnde schaduwen op de muur. Een stilleven van zwart en wit vult de huiskamer. Yin en yang. Een dualiteit die ook in mij voelbaar aanwezig is. Mijn oudste kapoen wordt 9 op Halloween. Feest! Of beter: Minifeest! Want de nakende lockdown laat geen kinder- of familiefeestjes meer toe. Dan maar in onze kleine bubbel: Ballonnen! Taart! En tegelijk klinkt een soort heimwee in de stem van mijn hart.

Krak. Een ei breekt. Zorgvuldig laat ik de kwetsbare inhoud uit de harde schaal lopen, recht in de kom. Ik bak cupcakes voor mijn jarige, als traktatie op school. Al zal ik straks voor het eerst niet aanwezig zijn op zijn minifeestje. Zijn verjaardag viert hij dit jaar immers bij zijn mama. Dat is wennen. Samen met mijn liefde heb ik morgen na school wel alvast een verrassingsfeestje voor hem voorzien. Ik kijk er enorm naar uit.

Een tweede ei breekt. Met een geluidloze plof nestelen dooier en wit zich in het bakmeel. Op de radio klinkt een vrolijk muziekje dat me ongewild terugbrengt naar zorgeloze tijden. Ver voor corona. Toen gezinsgeluk nog gewoon behaaglijk evident kon zijn. En plots breekt er ook iets in mij. Mijn zicht wordt wazig. Tranen zoeken hun weg naar buiten. Ik schuif de kom opzij en barst in snikken uit. Zomaar, uit het niets. In de eenzaamheid van mijn keuken.

“In mij luidt de klok het winteruur. Ik balanceer op de dunne lijn tussen het omarmen van wat is, en het eenvoudige gevoel van gemis. Polariteit in een polaire tijd.”

Of nee, niet zomaar. Even ben ik het allemaal beu. Alles. De dualiteit die me ongevraagd achtervolgt. Van pril begin en voor altijd kwijt. Van koppel en gezin, duo en kwartet. Van tijd te veel en nooit genoeg. Van periodes in mijn element en tijden van veel te lang isolement. Van o zo weldadig en ronduit guur. Ik leef tussen gisteren en morgen. Met twee benen in het nu. Een nu dat plots kil aanvoelt en de weemoed in me aanwakkert. In mij luidt de klok het winteruur. Ik balanceer op de dunne lijn tussen het omarmen van wat is, en het eenvoudige gevoel van gemis. Polariteit in een polaire tijd.

Een diepe onmacht borrelt in me op. Een oerkreet vult de ruimte. En nog een. Onverstaanbaar geschreeuw geeft klank aan het verdriet dat in mij leeft. Het moet eruit. Het mag eruit. Het komt eruit. Het komt van diep. Ik laat het gebeuren. In alle mildheid. Doe maar, Ivy. Doe maar kind. Huil maar. Het is oké. Onmacht en verdriet vloeien als dikke tranen over mijn wangen. Het lucht ontzettend op.

Ik snik nog even na, wanneer ik het cakebeslag door de mixer haal. Een mix. Dat is het. Mijn leven vandaag. Een mix van vreugde en verdriet. Van afscheid en nieuw begin. Van heimwee en ongeduld. Van blijdschap en weemoed. Ze dansen samen hand in hand. Het is zoeken. Dat vooral. En niet alleen voor mij.

“Een mix van vreugde en verdriet. Van afscheid en nieuw begin. Van heimwee en ongeduld. Van blijdschap en weemoed. Ze dansen samen hand in hand. Het is zoeken. Dat vooral. En niet alleen voor mij.”

Ook voor de kinderen. Al doen ze het ontzettend goed, toch blijft de overgang van de ene naar de andere mama een kwetsbare zaak. Vooral mijn jongste hartje heeft het telkens moeilijk op de vooravond van de wissel. Hij wil zo graag zijn twee mama’s tegelijk kunnen knuffelen. En dat kan nu niet meer. Dan vloeit ook bij hem wel eens een traantje. Kleine druppels die telkens weer grote kringen maken in mijn weke moederhart.

Mijn kinderen blijven verlangen naar de eenheid van hun oergezin. Ik begrijp hun kleine lijden. Nooit had ik gedacht dat mijn knaapjes vandaag net dàt moeten doorstaan, waarvoor ik hen altijd wilde behoeden. Een nomadenbestaan tussen twee moeders. Een leven in twee werelden. En alles loopt zoals het lopen moet. Er is geen weg terug.

Ik heb een diep vertrouwen in mijn jongens. Ze kunnen dit. Ze doen het al. Vaak met een verbluffende souplesse. De nieuwe partners van hun mama’s worden met open armen onthaald. En ze genieten zichtbaar van de voordelen die de nieuwe constructie voor hen meebrengt: twee verjaardagscadeaus, twee speelkamers, twee fietsen en weldra zelfs twee sintbezoekjes. Dan fonkelen hun oogjes en zie ik ze glunderen. Oef.

“En daar waar ‘mama worden’ op een dag zachtjes zal mogen groeien, samen met dat kleine wondertje in haar buik, is ‘plusmama worden’ heel andere koek.”

Mijn liefde en ik zijn nu bijna een half jaar samen. En al lijkt het zoveel langer, toch vragen bepaalde aspecten van ons samenzijn ongegeneerd en hardnekkig de tijd die ze nodig hebben. De tijd die het vergt om een écht gezin te vormen bijvoorbeeld. Hoewel we aardig op weg zijn, zijn we er uiteraard nog niet. Dus is het zoeken. Ook voor haar. Want mama worden wil ze heel graag. Vanuit een diep verlangen naar een eigen kind. En daar waar ‘mama worden’ op een dag zachtjes zal mogen groeien, samen met dat kleine wondertje in haar buik, is ‘plusmama worden’ heel andere koek.

Haar pluskinderen zijn er. Punt. Niet vanuit een diep en gedeeld verlangen. Niet gegroeid in haar buik. Niet reikhalzend naar uitgekeken. Althans niet door haar. Ze verloor haar hart aan mij en kreeg er plots twee jonge knaapjes van 6 en 9 bij. En hoewel het schatjes zijn, die haar al snel in hun hart gesloten hebben, blijven het vandaag nog vreemde eendjes in haar bijt. Eerste pamper, eerste papje, eerste tandje, eerste stapje, … Al die momenten speelden zich af zonder haar. Voor haar tijd, zoals dat heet. Dan is het niet evident om zomaar in te stappen in een gerodeerd half gezin. Laat staan om snel even een niet gecultiveerd moedergevoel te ontplooien. Dat is zoeken.

De liefde van mijn lief voor mij is echt en oprecht. Wanneer we beiden kinderloos samen zijn, geniet ik ten volle van haar en zij van mij. Met volle teugen. Dan voel ik hoe bijzonder onze relatie is. Hoe mooi echte liefde kan zijn. Ze kiest voor mij. En ik voor haar. Elke dag opnieuw. Vanuit het hart. En ik kom als een pakketje, met twee deeltijdse kleine jongens. Dus kiest ze ook voor die mannetjes. Vandaag nog vooral vanuit het hoofd. Uit liefde voor mij. En wel met een open hart naar de jongens toe. Daar ben ik onnoemelijk dankbaar voor. Het maakt mijn liefde voor haar alleen maar groter.

“De laatste tijd is het voor ons beiden ook een zoeken naar balans. Tussen individu zijn en mama. Tussen mama en partner. Tussen partner en individu.”

De laatste tijd is het voor ons beiden ook een zoeken naar balans. Tussen individu zijn en mama. Tussen mama en partner. Tussen partner en individu. In de weken met de kinderen tasten we beiden onze positie af in de partner-kinder-mama-driehoek. Daar waar tussen twee ouders een soort van evidentie heerst over de liefde voor hun kroost en de onderlinge verhoudingen binnen het gezin, is in onze nieuwe samenstelling niets van dat alles vanzelfsprekend.

Vaak loopt het verbazingwekkend vlot. Dan is er flow en kirt mijn hart van pure blijdschap. Dan gutst de dankbaarheid door mijn lijf en voel ik me gezegend. En soms loopt het wat stroef. Dan navigeer ik als een ceremoniemeester tussen mijn twee grote liefdes: mijn partner en mijn kinderen. Met een goed ontwikkeld arendsoog hou ik ongewild en wel voortdurend in de gaten of iedereen het naar de zin heeft, voldoende aandacht en ruimte krijgt, gelukkig is. De oude pleaser in mij komt dan om het hoekje kijken. En daar wil ik niet aan toegeven. Dan mis ik de warmte en de zorgeloze eenvoud van een echt gezinnetje en is een traan van stil verdriet niet ver te zoeken.

Gelukkig is er bakken ruimte tussen ons voor dialoog, waardoor ik nooit met iets hoef te blijven zitten. En vice versa. Alles mag er zijn. Kan er zijn. Er is geen taboe. Enkel eerlijkheid en grote openheid. En eindeloos respect. Dat doet zo ontzettend veel deugd. We kunnen het heel goed vinden samen. Hoewel de stilte tussen ons vaak gemoedelijk spreekt, raken we nog steeds niet uitgepraat. Dat is heerlijk. En tegelijk moeten we ook elk onze eigen individuele ruimte bewaken. Niet omdat het niet fijn is samen, wel omdat die zuurstofinjectie onontbeerlijk is. Covid-19 brengt ons sociale leven op een absoluut dieptepunt en dan is eigen-tijd belangrijker dan ooit.

“En tegelijk moeten we ook elk onze eigen individuele ruimte bewaken. Niet omdat het niet fijn is samen, wel omdat die zuurstofinjectie onontbeerlijk is.”

Vandaag is mijn liefste vooral mijn partner. Op een dag zullen we een echt en hecht gezinnetje vormen. Met mijn én onze kinderen. En nu hoeft dat nog niet. Geduld is een mooie deugd. Daarom zijn we een beetje op de rem gaan staan wat het constant samenwonen betreft. Een stapje terug, in ruil voor een mooie sprong voorwaarts. In weken zonder kinderen zijn we zo veel mogelijk samen. En wanneer de kinderen bij mij zijn, zorgen we voor een mooi evenwicht tussen samen en apart. Zo kan ik onverdeeld mama zijn én partner en houden we het verlangen naar elkaar levendig in de momenten van afstand en ademruimte.

Dat verlangen is er. Het gemis ook. En we genieten voluit van de tijd en ruimte voor onszelf. Het is goed. Het is nodig. Af en toe niet samen zijn, alleen zijn en niet eenzaam, brengt ons allen nog dichter bij elkaar. Dat voel ik nu al. Het brengt rust. Voor iedereen. De liefde stroomt nog meer dan ooit en groeit langzaam maar zeker verder. Tussen ons. En ook tussen ons vier.

Goedgeluimd haal ik de cupcakes uit de oven. Straks, na school, gaan we ze samen versieren in halloweenthema. Met oranje dus. En veel zwart en wit. Want yin en yang zijn overal. Altijd. En dat is goed.